Aslında uzuuun bir incelemeyi hakediyor bu kitap. Ama okumuyorsunuz, kısaca özet geçiyorum.:) Şöyle ki, İslam uygarlığı diye birşey yoktur. Çünkü böyle bir uygarlıktan bahsedenlerin örnek olarak gösterdiği al-Razi, İbn Sina, İbn Rüşt, Biruni, Farabi gibi aydınlar, kendilerinin de eserlerinde zikrettikleri gibi, eski Yunan düşünürlerini ( Platon, Aristo, Pisagor, Socrates, Galen, Hipokrat) birebir tekrar etmekten öteye geçmemişlerdir. Bunu yaparken de şeriat hükümlerine eleştiri getirmemisler, dahası savunmuşlardır. (Şiddet, kadın hakları, cinsellik, hukuk...) Ancak al-Razi 'nin daha cesur olduğu ve hakkinin verilmesi gerekir. Oysa eski Yunan düşünürleri dini unsurları değil,aklı ön planda tutmuşlardır. Batı ise, 13. yüzyıldan itibaren, artan bir yoğunlukla, Tevrat ve İncil 'in göksel bir kitap olmadığını, Tanrı kelamı hiç olmadığını, kutsal! kitap olarak görülen bu kitapların insan ürünü olduğunu, aklın en yüce değer olduğunu ve bu kutsal addedilen emirlerden önde olduğunu defalarca söylemişlerdir. Kiliseye rağmen, engizisyona rağmen, ateşte yakilma pahasına, giyotinde dogranma pahasına.. Peki Batı'yi uykusundan uyandıran bu aydınlar kimdi?

Nicolaus Copernicus,

Galileo Galilei, Kepler,

Voltaire,

Jean-Jacques Rousseau,

Baruch Spinoza, Moliere.. Ez cümle, İslam coğrafyası, fiziği, kimyayı, astronomiyi, tıbbı, kısaca bilimi seriatta aradığı için, aklını kullanma gereği duymadığı için geri kaldı; Batı ise acımasız kiliseyi aydınlar sayesinde aştığı için uçtu gitti...