Kronolojik sırayla şu ana kadar okuduğum tüm romanları arasında birinci sınıf diyemeyecegim tek romanı bu oldu Baykurt'un. En uzun romanı olmasından mıdır bilmem ele aldığı temayı destek temalarla dik tutmaya çalışırken biraz fazlaca dağıtmış. Yalnız bu kez okurun özdeşleşebileceği tek bir karakter dahi kullanmamış ki bu iyi bir yazarın ortalama okura karşı aldığı risktir ve bu riskin altından kalkabilmiş. Romanın tüm kahramanları ne siyahtan ne beyazdan oluşuyor. Hepsi ayrı tonda gri. Ortalama okur sevmez böylesini. İlla romanın içinde tutunacağı bir dal ya da kendi nefretini kanalize edeceği kara bir tip ister. Köygöçüren, Konya köylülerinin ve Demokrat Parti'nin semirttiği şehirli bürokratlarının arasında cirsium arvense otunun (romanda gericiliğin metaforu) belirlediği bir ahmaklık savaşımını anlatırken Baykurt yine de dayanamayıp son 20 sayfaya bizzat kendini temsil eden mühendis Safa karakterini yerleştirerek tanrısal bakışı da boş geçmemiş. Günümüz popüler yazarlarının eserlerinin yanında bir başyapıt Köygöçüren. Ama sadece Baykurt bibliyografisinin arasında düşünüldüğünde 1977'ye kadar olanlarının en zayıfı.

KöygöçürenFakir Baykurt · Literatür Yayıncılık · 2021258 okunma

·

216 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.