yazarın üç ayrı kitap olarak basılan eserleri ilk olarak alfa yayınlarında, tek kitap halinde ise 2010’da yapı kredi yayınlarında basıldı. kitaptan önce yazarın hayatından kısaca bahsedelim. yazar 1935 yılında macaristan’da doğdu. 21 yaşındayken eşi ile rejim karşıtı gösterilere katıldıkları için dört aylık çocukları ile ülkeden ayrıldılar. İsviçre’ye yerleşen yazar bir fabrikada çalışırken aynı zamanda fransızca öğrenmeye başladı ve eserlerini fransızca yazdı. 1970li yıllarda tiyatro oyunları yazarak başladı. 1986’da büyük defter yayınlandı. daha sonra üçlemenin diğer kitapları geldi. 76 yaşında İsviçre’de hayatını kaybetti. okuma grubumuz ile okuduğum bu üçleme benim için ortada kaldığım bir eser oldu. beğendiğim ve beğenmediğim yerleri düşününce 5/10 puan veriyorum. aslında kitaplara puan vermeyi de pek sevmem ama 1000k’de kitabın puanın bu kadar yüksek oluşu beni puan vermeye itti. bardağın dolu tarafı ile başlıyorum. yazarın içerik olarak bu kadar sert bir kitabı sade ve kolay okunan bir şekilde yazması benim için ilk sebep. kitabın içeriği inanılmaz şekilde şiddet ve kötü davranış dolu iken bir de bunları ağdalı bir dilden okuyamazdım. yazarın bu şekilde kolay okunan bir üslubunun olmasını da yabancı bir dilde yazmasına bağlıyorum. yazarın insanların başından geçenleri, katlanmak zorunda oldukları acıları işleyebilmesini takdir ettim. kahramanlar nezdinde uluslar için de geçerli olan zor günleri açık ve doğrudan yazmak hiç kolay değil. o günlerin travmasını atlatabilmiş olmak ve yeniden yazabilmek büyük bir ruhsal güç gerektiriyor bence. serinin inanılmaz bir olay akışı var. sonu çok beklenmedik. olayların çözümü yine öyle. yani okurun aklı ile oynamaktan zevk almış yazar. ne olacak şimdi sorusu eşliğinde ilerliyor okuyucu sürekli. yani merak unsurunu arayan okuyucu için iyi bir tercih bu üçleme. kitapla ilgili beğenmediğim şeyler ise daha çok aslında okumaktan ve duymaktan uzak durduğum şeylerin bu kadar canlı ve soğukkanlılıkla anlatılmasıydı. kötü şeylerin bu kadar açık yazılması doğru mu? yazar sadece sezinleterek de bu olayları anlatamaz mıydı? olabilirdi tabii ama o zaman da kitap bu kadar akılda kalır ve konuşulur olur muydu sorusu geliyor aklıma. buradan sonrasında ise artık kitabın içeriği hakkında bilgi verebileceğim için kitabı okumayanların okumamasını öneririm. büyük defter, ikizlerin bakış açısından çoğul birinci şahıs olarak yazılmış. savaşın korkunç ayrıntılarına ikizler tarafından çocuksu ama tamamen objektif bir şekilde tanık oluyoruz. ikizler kötü ama yine de kendi içlerinde etik anlayışları var. kendileri için hayat iyi ve kötüden ibaret. yazar burada aslında yarattığı bu empatiden yoksun etik canavarlar ile savaşın kötülüğünü çok iyi yansıtmış. kanıt’ı üçüncü şahıs anlatır ve biri ikizini takip eder. ikizler hakkında şaşırtıcı bir gerçeği öğreniriz. yazarın ikizlerin isimlerini de anagram kullanarak yaratması edebî açıdan güzel olmuş. kitapta kullanılan iskeletler bize “ölü bir insanın yaşayan bir insandan daha yakın olabileceğini” gösteriyor. kanıt boyunca okuduğumuz kitapçı victor ise şu dedikleri ile belki de yazarın yazma motivasyonunu bize aktarıyor. “Lucas, şuna inanıyorum ki bütün insanlar dünyaya en azından bir kitap yazabilmek için gelmiştir, başka bir şey için değil. İster sıradan ister çok özel olsun, önemi yok, yazmayan kişi yitik insandır, iz bırakamadan gelip geçer.” yazarın ikizler üzerinden tarihi yeniden yaratması savaşlar sonucunda kendini yeniden yaratmak zorunda kalan ülkelere bir gönderme olabilir mi? ne dersiniz? üçüncü yalan kitabı ise artık her şeyin çözülmeye başladığı, okuru şaşırtan tekil ve rahatsız edici bir anlatıma sahip. kitabı uzun uzun tartıştık toplantıda. seveni, sevmeyeni benim gibi arada kalanı vardı. aldığım notlar çerçevesince ve olabildiğince az sürpriz bozan ile anlatmaya çalıştım. keyifli okumalar.