Böyle bir acının iyileştirdiği konusunda kuşkuluyum, ama insanı derinleştirdiğini biliyorum... Yeter ki, gururumuzla kendimizi beğenmişliğimizle, istem gücümüzle bu acıya karşı koymayı öğrenelim ve ne kadar kötü ve acı verici olsa da, kendine acı verenin karşısında dilinin kötülüğü ile tutunabilen Hintlinin yaptığının aynısını yapalım; o hiçliğin azabından, dilsiz, uyuşuk, sağır bir teslim oluşun, kendini unutuşun, silinip gitmenin azabından kaçınalım: insan, başkalan üzerinde egemenlik kurmaktan çok daha uzun süren, tehlikeli uğraşlardan geçerek kendi üzerinde egemenlik kurmayı başarabilir, daha çok da bazı sorular yönelterek - özellikle de şimdiye kadar yeryüzün de sorulanlara oranla, artık daha çok, daha derin, daha sıkı, daha sert, daha kötü ve daha sessizce bir istem le sorular yönelterek... Yaşama duyulan güven yok oldu, yaşamın kendisi bir sorun haline dönüştü. - Böylelikle, birisinin bir felaket habercisine, bir peçeli baykuşa dönüşebileceğine inanılmamalı! Yaşamı sevmek hâlâ mümkün. - Ama bir başka biçimde... Bu, bizi kuşkulandıran kadına karşı duyulan sevgi.
Sayfa 86Kitabı okudu
·
56 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.