Adını söylerken bir ciddiyet çöker üstüme. Öyle yalın, öyle gerçek, öyle sade, öyle samimi.. 'Vatanım' demek gibidir ismini söylemek? Öyle ciddi, öyle kudretli.. Takılı kalıyorum, buradan ileri gidemiyorum. O eşiği aşmak için eşlik etmiyor bana ayaklarım. Durup düşünüyorum ve ben daldıkça heybetli sevdamın sancısına, hangi rakam hangi rakamın peşinden gelir unutuyorum. Hangi saat, hangi saati seyreder de akar zaman, bilmiyorum. At vurulduğu için mi, içim paramparça ? Yoksa paramparça olmak için bir sebep mi arıyor içim? Kafamın içindekiler giyotin gibi iniyor zihnime. Ortadan ikiye bölünmek öte dursun, kurşun dahi işlemiyor sen varken düşüncelerimde. Bir omuz ver bana, bir el. Geceler soğuk, kaşlarım çatık, beynim bulanık. Odam dağınık, Sen hakim, ben sanık. Ay parıldar gökyüzünde, Gök, senin yüzünde. Güneş vurur Perdesi aralanmış pencerenden saçlarına. Bir Anne gibi ışıldar başucunda. Söylemek istemiyorum Sırladım ismini, bilemez kimse seni. Sen çağırmazsın, ben de gelemem. Anınca adını, durur saatteki salisem Yinede; 'gel' de bana ... yarım bırakıp geleyim, soğusun çayım bardakta. Ne bu hasreti yenebildim ne de diyarından gidebildim. Hangi evrenin geçitidir gözlerin, bilmem, nemenem duygudur bu tarif edemem. Tüm şiirleri toplasam da etmez bir dizen.
·
1.998 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.