Anatay evlerinin kapısında duruyordu. ''Keder insanı küçültür.'' derler. Beş arkadaşın en büyüğü, korku saçan, Anatay ufalmış, küçücük kalmıştı. Omuzlarına çöken kederin ağırlığıyla ezilmiş bir halde duvarın dibinde küçük bir çocuk gibi hüngür hüngür ağlıyor, bu duruşuyla tıpkı fırtınadan ürkmüş bir taya benziyordu.