" ben inanma arzusuyla cezalandırılmışım fakat nasıl inanacağım kime inanacağım inandığımı kaç defa kaybedip kaç defa yeniden bulacağım esas soru budur şevket senin kafan rahat senin böyle dertlerin yok yaşamak senin üstüne saldırmıyor ben kendi varlığımı her gün sırtımda ziftten bir haç gibi gittiğim her yere taşıyorum ben her şeyi bir tür ağırlık gibi yaşıyorum ben birini ya da bir şeyi ancak devasa bir yük gibi anlıyorum bir kalksam ayağa bir dikilsem bir doğrulsam bir kendime gelsem kendim denen şey neresidir onu bir bilsem işte o zaman ben de muhakkak ki dik durup dünyaya doğru esneyeceğim genişleyeceğim hafifleyeceğim."
sayfa 27 , nefaset lokantası/ tuğba doğan
·
81 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.