Andrei Gidenin kitapları kimisi için zor eserlerdir. Bunun sebebi de zannedersem yazarla kurulamayan duygusal bağlantılar diye düşünüyorum.
Bu kitapta yazar değişik bir teknik kullanmış. Durağınlığın içerisinde hareket. Ne demek istediğimi okuyanlar anlayacaktır. Kitabın arka kapağında da yazdığı gibi yazar biraz spontane yazmış kitabı..genel kalıpların dışında olarak. Betimleme yahut karakter tanıtımları beklemeyin. Sanki bir büfeye sigara almaya gelmiş gibi kitaba girip çıkıyormuş gibiler. Tabii biraz daha etkin olan bir iki karakter hariç.
Ana konusu ise yaşama, yaşamımıza aykırı bir bakış. Hayatı bir bataklığa benzetiyor, sıkıcı ve kendini tekrar eden bir monotonluk olarak. Yazarı asıl rahatsız eden bataklıkta batmaktan, bu yaşamdan insancıkların mutlu olmaları. Mutlular ise sorun yok deyip geçemiyor. Kendi yaşamını da dahil ediyor bu bataklığa lakin tek farkla kendi bunun farkında ve bataklıktan çıkıp gitmek için seyahatlere çıkıp alternatif yollar arama niyetinde.
Genel olarak kitabın okuyucuları, kitabı pek anlayamasalar da anladıklarımız çok güzel anlayamadıklarımız kim bilir ne kadar da güzeldir yaklaşımların da olduklarından kitaptan memnun kalmışlar.
Sağlıcakla ve kitapla kalın.
