Hayat aslında inişli çıkışlı değildi. Ömrünün en verimli zamanları sadece tırmanışlarla geçiyordu. En zirveye ulaşasıya kadar düşüp kalkmalar ve tümsekler vardı ama tümsekler daima bu yokuşun içindeydi. Sonra hayatın doruğuna ulaştığında bakmışsın ki başka yükseliş yok. Zavallı insanlar daha üst ve daha üstünün olduğunu zanneder. Orada kalmak ister ama kalamaz. Mecburi iniş başlar sonra. Hayatın sıfır nokyasındadır ve sıfıra dönmenin ne olduğunu o zirveye ulaşmadan anlayamaz. Dünyaya yalnız gelindiği gibi yalnız kalmaya mahkûmdur. Önce çoğalır sonra tırmanır yukarı. Çoğaldıklaeıyla o zirvede kalacak sanırken,yanındakiler başka bir doruğa tırmanır. Sonra yalnız kalır ve yalnızlık en büyük imtihandır.
Sayfa 158Kitabı okudu
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.