Çocukken okuduğum klasik romanlar vardı. Adeta oradaymışim gibi hissettiren. Robinson Crusoe ile birlikte tahıl yetiştirmiş, Bereketli Topraklar'da bir barakanın yükselişine heyecanlanmıştım. Sonra Üç Silahşörler, Parma Manastırı ve daha onlarcası. Işte bu kitapta da yıllar sonra, çocukluğumda yaşadığım o doymak bilmez bir merakla takip ettim akışı. Her bir karakteri tek tek tanıdım. Kimini sevdim, kiminden nefret ettim Mr. Jones mesela. O mahkeme sahnesinde diğer tüm katılımcılarla birlikte ben de oradaydım ve nefesimi tutup yargıçın dudağından dökülecekleri bekledim. Dai'nin çelik gibi bileğinin ve yumruklarının arkasında güven ve huzurla ben ilerledim. Sonra Huw... Onun tecessüsü, onun hayatı kavrama şekli, muhakemesi, çıkarımları... Onunla beraber büyüdüm. Onun sırlarını sakladım. Vadim O Kadar Yeşildi Ki, bir grup maden işçisinin hikayesini anlatmıyor yalnızca, onlar bütün insanlık. Korkuları, kıskançlıkları, zayıflıkları, güçlü yanları, bağnazlıkları, cehaletleriyle ve onları insan yapan tüm kusurlarıyla... Büyük insanlığın içindeki kum taneleri olan küçük insanları hikayesi. Hepimizin vadisi, o kadar yeşil olan; bir zamanlar.

Vadim O Kadar Yeşildi kiRichard Llewellyn · Engin Yayıncılık · 1998437 okunma

·

37 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mehmet Baran