Ölümümden sonra dünyada olacakları düşünür ve üzülürüm kimi zaman. Bir şeyleri kaçıracak olma hissi canımı çok sıkar ama bu şeyler gerçekleşiyorken bilincimin artık olmadığını belki bedenimin de çoktan yok olduğu düşüncesi daha da korkutur beni. Ölüm hakkında düşünmek çıkmaza sürükler, en sonunda ise o çıkmazdan "ölümüme çok olduğunu" umarak çıkarım. Ölüm sonrası bedenime olacaklar çok korkutur beni, düşünmeyi istemem. Kitabı ilk kez Portal'ın videosunda gördüm. (youtu.be/peSgynKXtDI?si=...) İkinci el olarak tesadüf eseri karşıma çıktı. Bu kitap sayesinde sonunda ölüm sonrası bedene olanlar hakkında kaçmadan düşünme fırsatı buldum. Bu konuda çokça rahatlamış hissediyorum. Henüz bedenime ne olmasını istediğimden emin değilim. Yazarın da son sayfalarda bahsettiği gibi ölümü tek başımıza tecrübe etsek de geride bıraktığımız sevdiklerimiz de bunu farklı şekilde tecrübe eder. Dünyada kalan onlar olduğundan, bizim ölümümüzle yaşayacak olan da onlar. Ölüm öncesi biz bir karar versek bile son karar onların olacak. Bunu mantıklı bulmazdım açıkçası, ölen benim diye düşünürdüm. Ama onlar için de zor olabileceğini yazarının annesinin, babasının cenazesini babasının vasiyetine uygun yapıp sonrasında duyduğu pişmanlıkla biraz olsun anlayabildim. Hala önceliğin ölenin isteğine verilmesini doğru buluyorum fakat aileyle de empati kurabiliyorum. Kadavra olmak, ölümünle bile faydalı olmak demek. Ölüm, sadece sırtüstü yatmaktan ibaret olmamalı. Kadavralar gerçekten de bizim süper kahramanlarımız. Onlar sayesinde bugün daha rahat yaşıyoruz.

KadavraMary Roach · Yakamoz Yayınları · 2006113 okunma

·

13 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.