'Yavaş yavaş büyüyeceksiniz' diyordu babam..
Ya biz çok hızlı büyüdük ya da büyüdüğümüzü hiç anlayamadık. Çığlık çığlığa koşturduğumuz parklarda çığlık çığlığa ağlarken fark ediyoruz büyüdüğümüzü.. Bir sofra etrafında aynı tabağa daldırılan kaşıkların yerini tek başına sessiz sedasız yediğimiz an yeterince doyuyoruz yalnızlığa..
Ve yemek kokusunun kömür kokusuyla karıştığı sokakların ceset kokuyor olması bizim gerçekten büyüdüğümüzün simgesi oluyor aslında. Doyamadığımız insanların cesetleri çıksın diye beklerken enkaz başında, biz büyümekten ziyade erken yaşta ölmeye başladık
Evet ' Yavaş yavaş büyüyeceksiniz' diyordu babam ama ekliyordu ' Vaktinden önce açan çiçek erken ölmeye mahkümdur'
··
1 artı 1'leme
·715 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.