Tüm yaşamım boyunca hem hiç yalnız olmadım, yalnızlık duygusuna kapılmadım, hem de en çok yalnız oldum, yalnızlık duygusunun iç kemiren sızılarını yaşadım. Bu bir ormandaki ağacın, en uç noktasındaki yalnızlığa benziyor. Zaman zaman kendi içinde bile o yalnızlığı kendine karşı duyabiliyorsun. Kendi kendine bile soruyorsun, sen benim gelişen yanlarımı, o duyarlı ve sürgün yanımı anlamıyorsun, ona gereken özeni göstermiyorsun, diyorsun. Hem milyonlarla beraber, hem de kimi zaman yalnız... Düşündüklerimi ne yazma, ne de yapma olanağım yok ya, bu beni eritiyor. Durmadan düşünüyorsun ve düşündüklerin bir alevin ucunda yükselen dumanlar gibi yok olup gidiyor... geride bir avuç kül, kömür, is... İçimin bazen böylesine islendiğini duyuyorum... oysa ne denli güzel, ne denli iç açıcı benim denizim... karşı dağlarım ve kimi zaman uſku kıpkızıl nar çiçeklerine boğan güneşim... işte martılarım da var... sararmış yapraklarıyla ayva ağaçlarım... kırmızı yapraklı sumak ağaçlarım... işte toprak güz aylarının sıcaklığı içinde... nasıl da serin esiyor akşam yelim... ama benim içimin isi ka- rartıyor herşeyi... Karamsar değilim, hiçbir zaman da olmadım... ama kollarım bağlı işte...
·
116 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.