Hayatta canlı kanlı gördüğüm en sıkı okurun "ikinci kez okunmayacak" kitapları içinden edinip okudum bu kitabı. "Beğendim ama muhafaza etmeme gerek yok"ları arasındaydı. Oysa isminden midir bilmem, onu okuyasım vardı çok, ne Bukowsi'nin övgülerini, ne de Fante'yi bilmiyordum üstelik. Kısacık bir kitap. Süslü püslü falan da değil. Umutsuzluk için tüm koşulların var olduğu yoksul bir ortamda bir umuda bağlanma meselesi. Velhasıl konu da öyle alışılmamış bir konu değil. Fakat alışılmışın ötesinde bir şey buldum kitapta: berbat yılın, berbattan öte yoksulluğun, aileye hatta Tanrıya güvensizliğin, hoşnutsuzluğun dibinde öyle ballandıra ballandıra acı eklemeden bu kadar yalın anlatılabilirdi her şey. Umut bu kadar baskın ve bu kadar vazgeçmeden canlı tutulabilirdi. Yoksulluğun getirdikleriyle hayallere tavizi olmayan babayla yaşanan sıradan çatışmadan, zengin kız fakir oğlan imkansız aşkından bahsederken bile tasarrufluydu yazar. Öyle ağlak bir kıvamı olmadı hiç. Bunu beğendim. Bir de meğer Fante'nin tarzıymış, sonu yok kitabın. Sonuç, keyif aldım, boğulmadan bir çırpıda okudum. Tekrar okur muyum? Kitabın sahibi elbette yine haklıydı, iyi anacağım fakat tekrar okuma gereği duymayacağım kitaplardan...

1933 Berbat Bir YıldıJohn Fante · Parantez Yayınları · 2015535 okunma

·

289 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.