Çocukluğumdan beri görmediğim ülkem, burnumda tütüyordu. Kendim değil de bir gün tabutumun oraya dönecek olması fikri benim için acı vericiydi. Siyah, iç karartıcı tabutlar yan yana dizili. Babamın, annemin, benim ve kardeşlerimin tabutları. Sağken bir türlü dönemediğimiz vatana bir uçağın kargo bölümünde ancak ölüler olarak dönmek. Sonra hiç tanımadığım akrabaların eliyle tabuttan çıkarılan ölülerin yüzleri. Kavuran bir güneşin altında Avafi’nin batı yakasındaki, bırakın ağacı, tek bir otun bile bulunmadığı mezarlığa defin işlemi. Babamın aklından geçenlerin gerçekleşmemesini çok istedim. Ya hayat dolu Kahire’de gömülmeliydik, yahut uçağın kargo bölümünde ölüler olarak değil, vatana kavuşan insanlar olarak ülkemize dönmeliydik.
·
31 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.