Allah'la karşı karşıya gelmiş, Allah'a döneceğimi anlamıştım. Bu anlayışla fark ettiğim en önemli gerçek ise, halkın değer verdiği servet ve itibar gibi şeylere, bütün mülkün, bütün kainatın yegane sahibi olan Allah'ın değer vermediği idi! Dolayısıyla halk nezdindeki itibarım, hak nezdinde devam etmemişti!.
Hak nezdinde değerli olan yegane şey, O'na kulluktu!. Kulluğun gereğini yerine getirmektir. Açık söylemek, açıkça itiraf etmek gerekirse, hak nezdindeki terazinin bir kefesine benim gibi bin patronu, diğer kefesine kulluğun gereğini yapan bir işçiyi koysalar, hiç kuşkusuz ki bu bir işçi, benim gibi bin patrona ağır basacaktı! Dolayısıyla büyüklenmeye, dolayısıyla kibirlenmeye hiç gerek yoktu. Nefsime zor gelse de
Allah'a kulluğun gereğini yapacak, beş bin sıkıntıyla da karşılaşsam bu beş vakit namazı kılacaktım! Sımsıkı tuttuğum bu ipi bırakmaya hiç,
ama hiç niyetim yoktu!.
Sayfa 63 - İnsan Dergisi YayınlarıKitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.