Her gün aynı kâbusu görüyorum sanki. Bağırmak, savaşmak, yumruklarımı savurmak üzere ağzımı açıyorum, ses tellerim kesilmiş, kollarım külçe gibi, çimentoya batmış gibi yere çekiliyor, çığlık atıyorum ama kimse beni duymuyor, kimse yanıma gelmiyor, burada kalakaldım. Ve bu beni öldürüyor.
Sayfa 252 - Juliette'in Akıl Hastanesindeki Günlüklerinden Bir AlıntıKitabı okudu
·
1 artı 1'leme
·30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.