Hepimiz ayrı mesleklerde ayrı hayatlarda ömür tüketiyoruz. İşimizi elimizden geldiğince iyi yapıyor ve bunun sonucunda da gururlanıyoruz. Bazen belli bir övgü ya da terfi için iş arkadaşlarımızla ya da okul arkadaşlarımızla yarışıyoruz. İki ileri bir geri bir şekilde ilerliyoruz. Peki ya haddimizi aşıp Tanrı ile yarışırsak? Güç kıyasına girer ve üstün görürsek kendimizi? Ben işin din boyutuna girmem. Zerre de ilgilenmem çünkü uçsuz bucaksız bir dünya. İşi psikolojik olarak konuşalım. Yaptığınız işi, hiç göremeyeceğiniz ve güç olarak sizden milyar kat üstün olduğuna inandığınız yaratıcı ile kıyaslarsanız ne olur? Delirirsiniz. Bir tepeden vadiye bağırdığınızda sesinizin yankısını duyarsınız, güler geçersiniz ama cevap beklerseniz sonu gelmeyecek bir strese, bekleyişe ve mental olarak çöküşe başlarsınız. Tanrı ile yarışmak aynı şey. Hata yapmaktan korkmadan bir şeyleri yapmak ve sonucunda hatalı olduğunu görmek ve hatalarının arttığını görmek insana kendini sorgulatır. Tanrı hata yaparsa ne olur? Kaybetmeye ve yok olmaya başlar. Kendini Tanrı olarak görmesine sebep olan kibir de aynı. Hata yaptıkça tanrılığının sekteye uğradığını düşünür ve hastalanır. Bu güç isteği ve bu kibir o kadar derindir ki, gün gelir önce kendine değer verenleri sonrasında kendini şeytana satar. Kısacası; Zacharius Usta iyi bir saatçi ama kibirli bir insandı. Tanrı olmak istedi, kendini şeytana sattı.

Zacharius UstaJules Verne · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202119,8bin okunma

·

42 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ZüBuBu