Leonardo Da Vinci’nin, Hz. İsa’nın oniki havarisi ile yediği son akşam yemeğini resmettiği, “Son Akşam Yemeği” tablosuna bakarken, defalarca tablodaki insanların hikayesini düşünmüştüm. Özellikle Mecdelli Meryem ile İsa peygamberin ilişkisindeki gizemi hep merak etmişimdir. Jose Saramago’da aynı gizemi merak etmiş olmalı ki uğruna kitap yazmış. Bu kitapta İsa’nın kayıp yıllarını, bilinmeyenlerini kurgulamış. İsa’nın doğumundan önceki süreden başlayıp, çarmıha gerilmesine kadar olan zamanı, İncil’deki kronolojik sıraya sadık kalarak ancak kendi bakış açısıyla yorumlamış. İsa peygamberin ailesi, çocukluğu, aşkı, mucizelerini gerçekleştirirken nasıl bir dünyada, hangi koşullarda yaşadığını yazmış. Onca eleştirilmesine rağmen oldukça iyi bir metin ortaya çıkarmış. Kitabın ağırlıklı olarak anlatmak istediği İsa’nın da bir insan olduğu. Saramago genelde kitaplarının kahramanlarını sıradan insanlardan seçer, bu kitapta ise İsa’yı sıradanlaştırmış. Bu kitap yayınlandıktan sonra Saramago katolik kilisesi tarafından afaroz edilmiş, insanlardan çok fazla tepki almış. Gördüğü baskılar ve uygulanan sansür nedeniyle ülkesi Portekiz’den ayrılıp, Kanarya Adaları’na yerleşmiş. Kitapta İsa’nın, Tanrı ve Şeytan ile konuştuğu bir bölüm var; sadece bu bölümü okuyan bile Saramago’nun neden sürgün edildiğini anlayacaktır. Bana göre büyük haksızlığa uğramış, aydın bir insan olarak Tanrı’nın adaletini sorgulaması, bu kadar cesurca yazması takdir edilmesi gereken bir durum. Edebiyat dünyası için bu kadar tartışma yaratan bir kitap olması bile İsa’ya Göre İncil’i okunmaya değer kılıyor. Tarihi ve dini bir olgunun hikayeleştirilmesini her zaman keyifle okuyorum. İyi bir edebi metin olması dışında, bu kitabı farklı kılan ise içinde mizah ve çokça cesaret barındırması. Ölüm Bir Varmış Bir Yokmuş kitabının incelemesinde, Saramago’dan uzun uzun bahsetmiştim, tekrara düşmemek adına burada fazla yer vermedim, okumak isterseniz, bağlantıyı bırakıyorum. #225039796