Çoğu kişinin aksine benim dikkatimi çeken, bilimin yanlış ellerde olmasının yaratacağı yıkım olmadı. Benim dikkatimi çeken şuydu: saf oksijene maruz kalmayan bir halk var ortada. Bu halk tamamen uyuşuk, hiçbir karar alamayan, öfke kırgınlık gibi hiçbir insani duygu belirtisi göstermeyen bir halk. İlginç olan şu ki halk normalin bu olduğunu zannediyor. Jules Verne'de olması gereken buymuş gibi anlatıyor öyküyü. Ancak okuyucu olarak ben yer yer sinir oldum. Sabırsızca "nasıl ya burayı tamir etmeyecekler mi, nasıl ya karar vermediler mi?" diye diye kendimi paraladım. Yani normal bir halk değil bu halk. İnsan gibi değil ot gibi yaşıyorlar. Vee... Sonunda oksijene maruz kalıyorlar. Bu saf oksijen onların içinde yoğun duygular oluşturuyor. Öyle ki çıldırıp savaş çıkarmaya kadar varıyor bu yoğun duygu. Bu değişimin sebebi olarak oksijenin seçilmesi tesadüfi bir seçim değil bence.* Özetle aşırılığın kötülüğünü okudum ben bu kitapta. Yoğun duygularla hareket etmenin zararı ile bu hiçbir heyecan belirtisi taşımadan ot gibi yaşamanın zararı, iki ayrı uç noktada duruyordu. Gerçekten insan olmak için biraz oksijene mi ihtiyacımız var?

Doktor Ox'un DeneyiJules Verne · İş Bankası Kültür Yayınları · 202119,2bin okunma

5 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Tars