Kitab bəlkədə tərcüməyə görə biraz mənə axıcı gəlmədi amma ümumiətlə mövzu olaraq çox bəyəndim. Kitabda ananın itkin düşdükdən sonra 4 övladı və yoldaşının keçirdikləri hisslər təsvir olunub. Ömrünü övladlarına, ailəsinə həsr edən ana itdikdən sonra onların analarına qarşı necə davrandıqlarını xatırlayırlar. Niyə sevdiyimiz insanlara hər gün onu sevdiyimizi deyə bilmirik? Yalnız itirdikdən sonra dəyərini anlayırıq. Ona sevdiyini bir daha deyə bilməmək çox pis hissdir. Hər səhifəni oxuduqca özümə çoxlu suallar verdim: "Görəsən mən anamı nə qədər tanıyıram?" "Anama yaxşı övlad ola bilmişəmmi?" "Anamı ürəkdən sevindirmişəmmi?"
Anamın yoxluğunu fikirləşmək belə məni çox qorxudur. Bir yazı oxumuşdum: "Ve Anneniz karşınızda oturuyorsa, oturduğunuz yer tam olarak cennettir." Allah bütün analara sağlam və uzun ömür versin.