Avusturya sefiri olan yazarımız, Kanuni Sultan Süleyman dönemin son zamanlarında ülkesinden İstanbul'a yaptığı seyahati, ailesine göndermek üzere dört uzun mektupta topluyor.
Bu eserde o döneme ait gerçekten çok ilginç bilgiler var.
Yazar mektupları yazarken önyargılı bir yaklaşım gütmemiş. Bununla beraber gereksiz övmelere başvurup methiyeler de düzmemiş. Ne gördüyse onu yazmış.
Padişahın huzuruna çıkışını anlattığı bölümde, sultanın azametini yazdığı gibi kendine davranışında büyük bir kibir sezildiğini de eklemiş.
"Türkler atlarını çok severler, o kadar severler ki onlarla uyurlar." diyor. O zamanlar da pilav üstü et yiyormuşuz mesela:)
Nostaljiye delicesine tutkun, kafası bazen geçmiş yüzyılara giden, oralarda takılıp kalan ve bunlardan büyük bir haz duyan okur arkadaşlarıma tavsiye ediyorum.
"Yerde bir beyaz kağıt bulduklarında, onu hemen kaldırır yüksek bir yere sıkıştırırlar." diyor... Acaba neden? :) Hadi biraz merak edin:)
