Gönül sevgiye karşı daima çocuktur.
Geçen yıldan beri ara ara Tanzimant dönemi eserleri okuyorum. 
İntibah ve 
Taaşuk-ı Tal'at ve Fitnat ı okudum. Bu bu dönemden okuduğun üçüncü eser ve gerçekten üç esere de baktığımızda hepsinin bir dönemden çıktığı o kadar bariz belli oluyor ki. Kitaptaki tiplemeler, kullanılan kelimeler, uzun uzun betimlemeler, kavuşamayan aşıklar, türlü türlü entrikalar ve acı sonlu dramla bitiş. Lisedeyken hocaların anlatım tarzından bu kitapların hep edebi anlamda kötü kitaplar olduğunu düşünmüştüm. Lakin öğrendiğime göre sadece edebi anlamda bazı kısımlarda eksik kalıyormuş. Bunu duymak beni keyiflendirdi çünkü dönem kitaplarını okurken çokça eğleniyorum. Hissediyorum. Gerçekten bizim halk için yazıldıklarını o kadar belli ki dram seviyoruz biz. Kavuşamayan aşıklar, acı çeken köleler, sonunda intihar eden karakterler izlemeyi seviyoruz. Neden bilmiyorum ama dizilerimize de bakarsanız reyting alan dizilerinin çoğunda bu bahsettiğim kısımlara rastlayabilirsiniz.
Ne kadar kitabın sonunun nasıl biteceğini aşağı yukarı tahmin etsem de Dilber' in bunu yapacağını düşünmemiştim. Çocukluktan beri köle olan Dilber bir sürü kötü şeye katlanmıştı. Buna da katlanır diye düşünmüştüm ama insan güzel duyguları, sevgiyi, aşkı gerçekten tadınca işler değişiyor. Bazı şeyleri kaybetmeye dayanamıyor insan. Kaybedince sonra da kendini kaybediyor böyle işte.
Kitaba belki daha az üzülebilirdim çok sevdiğim biriyle birlikte okumasaydım.
·
126 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.