Gençlik bencillikle
son bulur, ihtiyarlık başkaları için yaşamakla başlar. Demek istediğim şu: Genç insanları kendi hayatlarıyla ilgili pek çok haz,
pek çok acı bekler, çünkü kendi hayatlarını yalnızca kendileri için
yaşarlar. Gençlikte her istek, akla gelen her düşünce önem taşır,
her sevincin tadı çıkarılır ve hiçbir acı yaşanmadan bırakılmaz.
İsteklerinin gerçekleşmediğini gören bazıları, çok geçmeden tüm
yaşamlarını kaldırıp bir kenara atarlar. Gençlere özgü bir şeydir
bu. Ama insanların büyük çoğunluğu için bir zaman gelir, değişir
durum, daha çok başkaları için yaşamaya başlanır, ama asla erdemlilikten kaynaklanmaz bu, pek doğal bir şeydir. Çok kişi aile
yaşamında sergiler bu davranışı. İnsanlar evlat sahibi oldu mu, kendilerini, kendi isteklerini o kadar düşünmezler. Bazıları da
vardır, kendilerini bir işe verir, politikaya atılır, sanat ve bilimle uğraşır, böyle bir yol izleyerek kendilerini sıyırıp alırlar bencilliklerinden. Gençler oynamak, yaşlılarsa çalışmak ister. Kimse çocuk
sahibi olmak için evlenmez. Ama çocuk sahibi oldu mu, çocuklar değiştirir kendisini ve sonunda görüp anlar ki, her şey çocuklar
içindir.
Sayfa 100Kitabı okudu
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.