Çocukluk yaralarımız biz onları çözecek güce ve zamana ulaşana kadar iyileştirilmeyi sabırla beklerler. En çok da bu yüzden çocukluk yıllarından kalan yaraların acısını bize bugün hatırlatan insanlara daha güçlü bir çekim duyarız. Bu tür ilişkilere bağımlılık geliştirir ve bu ilişkileri kaybetmemek için her şeyi yaparız.
Diğerinin en ufak ilgisizliği, uzaklaşması karşısında yetişkin, aklı başında biri gibi değil de küçük bir çocuk gibi davranırız. Öfkemiz de, korkumuz da, kırılganlığımız da yaşımıza uygun değildir. Aklımızı ve mantığımızı kaybederiz.
Gerçekte olan şey, çocukluk zamanlarından kalan yaralarımızın kendini hatırlatıp, dikkatimizi çekmeye çalışmasıdır.
Sayfa 222 - OkuyanusKitabı okudu
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.