Herşey uzaklaşıyor benden, Anne. Yaşadıklarımın gerçekliğine bile İnanmak zor. Bazan kendimi, şimdi içersinde oturduğum evle Kızıltaş arasında bir yerde kaybettiğimi düşünüyorum, içimde kendimi arayıp bulmak özlemi uyandığı anlarda geçtiğim yolların salt uzaklığı korkutuyor beni. Hatırlıyorum: Yitirdiğin Kızıltaş’la hayat senin için de yitirmişti önemini. Fakat sen gene de benden mutluydun o günlerde. Dua ediyordun. Allah’a sesleniyordun. Ölümden sonra seni ikinci bir hayatın beklediğine inanıyordun. Bende öyle bir inanç yok, Anne. Bedenimden önce ölüyor ruhum. Ben yaşamıyorum; kolum kanadım kırık, hayatın kıyısında oturarak, bütün güzelliğiyle çiçek açmış badem ağacına bakan kör bir insan gibi, bakıyorum hayata, ve başka bir dünyada seni, İye’yi, Kızıltaş’ı arayıp bulacağıma inanmıyorum...
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.