Yüceltip durduğumuz, bizi bütün yaratıkların efendisi yaptığına inandığımız aklımızın, aslında azap çekmemiz için bize sunulduğunu söylemeye cesaret edebilir miyiz diye soruyor Montaigne. Aklın bize, müteşekkir olmamızı gerektirecek bir şey sunup sunmadığını hayvanların şaşırtıcı bilgelikteki dünyalarına bizi çekerek sorguluyor. Şöyle diyor Montaigne: "Tutarsızlık, tereddüt, şüphe, acı, batıl inanç, gelecekte -hatta ölümden sonra bile- neler yaşayacağımıza dair kaygılar, hırs, açgözlülük, kıskançlık, çekememezlik, azgınlık, delice, iflah olmaz arzular, savaş, yalanlar, sadakatsizlik, dedikodu... Biz insanlar bunlar ile donatılmışız. Vasat düzeydeki, tutarsız mantığımızla, öğrenme ve yargılama kapasitemizle övünüp duruyoruz, oysa ne gariptir bunlar karşılığında ödediğimiz bedel haddinden fazla." Montaigne'in bu yaklaşımını yine kendi aklımıza duyduğumuz güven -egonun özgüveni- ile yerebiliriz. Ama kendisi de insanların topyekûn sefil varlıklar olduğunu söylemiyor zaten. Bir yanımız kibir ve huzursuzlukla sıvanmış deliliğin, öte yanımız bunun bilincine bizi çekmeye çalışan bilgeliğin hakimiyetinde. Felsefenin görevi de bu gerçeği yansıtmak diyor. Ancak ona göre, çok az filozof var ki yaşamla ilgili bir seyler yazarken saygıda kusur etmemek, kuralların dışına çıkmamak için yaşamımızı oluşturan şeylerin çoğuna değinsin. "Akla duyulan yersiz güven yetersizliğin en temel nedenidir" diyen Montaigne, Hayvanlara Övgü'de bizi alışkın olmadığımız, zorlu bir düşünsel yolculuğa çıkarıyor. Tüm hayvanlara selam olsun. Keyifli okumalar dilerim.

Hayvanlara ÖvgüMontaigne · Can Yayınları · 2022284 okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seda