Kızları anneleri doğurur, babaları inşa eder. Belki de bu yüzden bir kızın ilk ve en sevdiği adam, babasıdır. Günlerdir kendime dönüş yolumu, yönümü kaybettim ben. "Baban hayatını kaybedebilir" dediklerinden beri kayboldum, kendimi bulamıyorum. Duygularım, mimiklerim, aklım, kalbim tam orada, o sözün söylendiği noktada kaldı. Binlerce tonluk bir enkazın altında gibi yaşıyorum. Kırık dökük, yorgun, kaygılı, kaybetme korkusuyla... Bazen hayatla mücadelenin ağır geldiği zamanlarım oluyor. Annem bunları anlatmamı beklerken sen sadece bir bakışta anlıyorsun da şefkatle bakıyorsun ya... Sonra gelip başımı sessizce omzuna yaslıyorum. Hafifliyor işte o an içimin acısı, sıkıntılarım. O omuz benim en büyük dayanağım. İnsan, dağ olamıyor baba. Dağ gibi durup içimde kopan fırtınaları, içimden yitip giden şeyleri ben biliyorum. Yine bir şeyi çok iyi biliyorum. Son nefesime kadar çiçeğinin en sevdiği adam hep sen olacaksın. Şu hayattaki en büyük iyi'kimsin, iyi ki...
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.