Vatan sevgisi ve aşk, coşkunun en çok yakıştırıldığı kavramlardan olsa gerek. Kitabın iki ana unsuru bunlar olunca, bir de üstüne tiyatro oyunu olmanın eseri olarak, izleyiciye geçebilmek için duyguları destekleme işin içine girince yoğunluk göklere çıkmış. Rahatsız oldum diyemeyeceğim ama etkilemem açısından ilk sırada değil bu anlatım. Anlayışla okuyorum, hayranlıkla değil.
Abdullah Çavuş'un "kıyamet kopacak değil ya" tekrarlarını çok sevdim. 
Faruk Duman'ın 
Todi Güncesi'nde okumuştum. İçinde mizah bulunmayan yazıları okumaya katlanamamaya başladığını söylüyordu. İfadesi tam olarak bu olmayabilir, buradaki mizah da illa güldürü anlamına gelmiyor elbet ama ben de hak vermiştim. O incelikli hava yazının bir yerinde bulunmalı.
Kitabın başındaki incelemeyi çok sevdim. Benim araştırmacı yönüm pek zayıf. Bir kitabın hakkında bilgi almak için, her şyin aşırı kolay olduğu günümüzde bile hareket almam. Fakat böyle kitabın içinde olursa tabi ki de okuyorum, çok da hoşuma gidiyor. Yalnız hep bir tehlike var, olacaklardan bahsedilmesi. İncelemeyi başta okuyup kitaba daha bilinçli bir halde götürmek mi yoksa sırf bu spoilerlardan kaçınmak için sona almak mı? Emin olamıyorum.
·
1 artı 1'leme
·8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.