Kitabı bıraktım, gözlerimi kapatıp 'korku'yu düşündüm. İnsanın en yazılacak yanı 'korku'sudur gibi geldi bana. Korkmayan insanın nesini yazabilir ki bir yazar! Şunca aydır nice insanla bir aradayım. Nice davranışlarını izledim, gözledim. Korku, çoğunda var. Belki hepsinde. Hani suyun altında uzun süre, bir yere sıkışıp kalmış bir yaprak, bir gün sıkıştığı yerden nasılsa kurtulup, belki bölünüp parçalanıp, belki çürüyüp, hafifleyip ağır ağır, ama biçim değiştirmiş olarak suyun yüzüne çıkar ya. Onun nasıl artık yapraklığı kalmamışsa, 'korku'nun da nice insanda zamanla yapı ve biçim değiştirerek başka bir kılığa girdiğini gördüğüm anlar oluyor. Bakıyorsun, birinde bir 'tik', birinde 'yüksek sesle konuşma', birinde alabildiğine 'terslik', bir başkasında anlamsız bir 'kahkaha', bir öbüründe sürekli 'uyku', kiminde de 'yüreklilik' görünümüne büründüğünü görüyorsun 'korku'nun. Kiminde hiç gizlenmiyor 'korku'. İnsanoğlunun ateşten korkup ateşe taptığı, sudan korkup suya taptığı, giderek korkusundan tanrılar yarattığı, korkusunu ona tapinmakla gidermeye çalıştığı gibi... Korku bende de var. Niye olmasın ki?
Sayfa 358Kitabı okudu
·
19 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.