Ölüm, sizin eve sığınan kimsesiz bir çocuktu.
Sen ondan öğrendin kendine ne kadar uzakta olduğunu.
Ölüm düşürdü seni ruhunun gurbetine
Ve büyük bir yalandan kurtardı.
Bu yüzden hiç aldanmadın ,
Hiç mutlu da olmadın...
Ölüm, ömrünün o yalan yarısını senden aldı,
Aşka susamış öbür yarısını uzaklara saldı...
Ölüm yüzünden ne kimsenin kimsesi oldun,
Ne de kimse senin gördüğünü gördü...
Yaşayan tek yerin o ölü gözlerindi.
Karanlık kokulu Otlar bu yüzden
Bir tek sana el salladı...
Sayfa 235 - Yeni YazKitabı okudu
·
116 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.