bazen beklersin, istersin ki görsün gözlerindeki hüznü ve kırgınlığı onu sevmediği için değil onun için çok değerli olduğu içindir bu istek. burda bitsin istemez farketmesini umar belki içinden yalvarır. Bu bekleyiş tüketir içten içe ruhunu ama görmez. Uzatırsın ellerini,tutmaz; çıkarmaz seni düştüğün o boşluktan. Şunun için yaptım demez, açıklamaz üstüne seni suçlar. paramparça olmuş halinle suçlu sen olursun. Oysa sadece kırıldığını görmesini istemişsindir. belki bir özür dilese zaten hemen affedeceksindir. Tam tersi bir özür çok görüldüğü gibi kırgınlığın çocukluk olarak adlandırılır. Hissiz bir aptala dönüşmek her zaman daha iyidir belki de? Son bir kez bakarsın dolu dolu gözlerine lakin kelimelerin kanar ama dudaklarımdan tek kelime firar etmez. Seni sesini çıkarırken de çoğu kez parçalarını birleştirmek yerine daha da etrafa saçan biri tekrar konuştuğunda kalbine zehirli bir oktan başka ne verebilir? Söylemek istediğin çok şey vardır ancak kelimelerin yasak ve mühürlüdür. "bizi ayırma." Çoktan kopmuş bir bağa etki etmez bu sessiz isyan.