Seneca duyguların paylaşılıp sorunun nerede başladığını bulduğumuz takdirde çözülebileceğini anlatır. Teselli vermeden önce yok etmemiz gereken şeylerin var olduğunu vurgular çünkü bazı insanların bile isteye acıyla bütünleşip acıyla yaşanabildiğine kendini inandırdığından emindir; insan bazı düşünceleri acı çekmeden ele alamayacağını düşünür bundan dolayı çoğunlukla mutsuz olmamız kendimiz yüzünedir. İnsana acı veren şey ne olursa olsun acıdan kurtulmak için ilk önce kişinin konu hakkında konuşup duygularını dışa vurması gerekir kişi kendi istemedikçe acı kendini bırakamayacaktır. Acı çekerken bile ölçüyü kaçırmamak gerektiğini, eğer acı bize ders veremeyecekse onu bizim terk etmeye çalışmamız gerektiğini öğretir. Ve eğer bir şeye duyduğumuz acı çabuk geçtiyse bir daha onu anmanın yanlış olduğunu ekler Seneca ölümün herkes için bir son olsa da bazıları için kurtuluş olduğunu söyler. Eşit haklarla yaratıldığımız dünyada bütün haksızlıklara son verenin ölüm olduğunu vurgular ve ölümü ''ama kendi başına bir değeri olmayan ve her şeyi bir hiçliğe dönüştüren şeyin bizim için hiçbir önemi yoktur'' deyip kayıplarımız için bize teselliler verir. Yitirdiğimiz şeye odaklanmamız sahip olduğumuz şeylere haksızlık yapmamıza sebep olur bu yüzden bir varlığı yitirdiğimizde kendimizi sonu gelmez bir acıya bırakmamız saçmadır ''bütün bir ömür ölüme doğru bir yürüyüşten başka bir şey değilken insanın ölmesinde şaşılacak ne olabilir ki?''

TesellilerSeneca · Fol Kitap · 2021180 okunma

·

1 artı 1'leme

·

75 görüntüleme

nida emekli

@bulutlardangri ·

13 Mart 15:47

''ölülere acıdığınıza göre doğmamış olanlara da acıyın o halde''

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

nida emekli