Sevdiklerimizi kaybetmek zorundayız.Yoksa değerlerini nasıl anlarız..
Mesele ne kadar iyi çaldığın değilidir önemli olan çalarken neler hissettiğindir.
Hayat böyledir işte kesişen hayatlar ve yollar zinciri, kimsenin kontrol edemediği ..
Belki saatler ters çalışsaydı mutlu olabilirdik. En berbat halde doğup, en berbat şekilde ölebilirdik ama yine de bir şeyler yolunda gidebilirdi. Gözlerimizi açtığımız andan, kapattığımız ana kadar dünyayı sevebilirdik. Belki zamanı geri alıp, kaybettiklerimizi getirebilirdik. Evlerimize dönebilirdik. “80 yaşında doğup, yavaş yavaş 18’imize doğru ilerlersek hayat sonsuz bir mutluluk olurdu.”Ama olmadı, olmayacak
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.