“...Ormanda yolunu yitirmiş çocuklar gibi terk edilmişlik içerisindeyiz. Önümde durup bana baktığında, ne sen benim içimdeki acıları anlayabiliyorsun, ne de ben seninkileri. Ve senin önünde kendimi yere atsam, ağlasam ve anlatsam bile, biri sana cehennemi sıcak ve korkunçtur diye anlattığında cehennem hakkında ne bilebilirsen, benim hakkımda da ancak o kadarını bilebilirsin...”
Sayfa 10 - Kafka'nın bir dostuna yazdığı 9 Kasım 1903 tarihli mektubundan.
··
173 görüntüleme
kimse kimseyi yeterince anlamıyor... keşke empatisi yüksek varlıklar olsaydık
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.