Ne var ki beşinci ve altıncı yüzyıldaki Bizans yapıları, dış süslemelerden ve ayrıntılardan yoksundu. Bütün süslemeler ve dekorasyon, yapıların sadece içlerinde ve bağımsız olarak değil, ama mermer kaplamalar ve mozaikler olarak duvarlara uygulanarak gerçekleştiriliyordu. İbadet etmeye gelen insan, bu yapıların içinde, sanki havaya asılmış gibi duran kubbenin aydınlığı ve genişliği altında, doğaüstü bir dünyaya götürüldüğünü hissediyordu ve ayrıntıların bolluğu, renklerin zenginlik dolu etkisi ve mozaiklerin parıltıları, dindarları bir ötedünyaya ulaşmış olma duygusunu vermek için inceden inceye hesaplanarak düzenlenmişti.