“Yalnız kalamayan insan sürekli meşgul çalan bir telefon gibidir ama farkında değildir. Kendini aramak aklına bile gelmez. Rehberinde koca bir dünya vardır ama kendisi yoktur . Kendini bulmadın, görmesin ve hissetmesin diye belleği bünyesini tarumar eder, hafızası oyunlar oynar .
Kendiyle baş başa kalamadığı için her an mutlu görünmek zorunda hisseder. Oysa mutsuzsan mutsuzsundur. Nedir bu mükemmel görünme telaşı ?
Hiçbir ihtiyacın yokmuş gibi, her şeye sahipmişsin, aşkların en güzeline ve pahaların en biçilmezine sahipmişsin gibi yaşamanın bir bedeli olmayacak mı ?
Çok ağır bir bedeli var oysa:
SEN KENDİNE DOST DEĞİLSİN”