Burhan Sönmez'den okudugum beşinci kitap külliyat henüz bitmişken yeni bir kitabın satışa çıkarıldığını öğrenmek güzel oldu(Duymayanlar için kitabın ismi Franz K ve Aşıkları).
Gelelim bu kitaba Istanbul'da yaşayan yakışıklı, yalnız bir Blues müzisyeni bir gün boğaz köprüsünden atlayarak intihar eder. Üzerinde bulunan mont paraşüt etkisi yaptığı için sadece birkaç kaburga kırığı ile kurtulur, yalnız bir problem vardır hafıza kaybı. Hem yakın hem eski geçmişi tamamen unutan Boratin, arkadaşları ve ablası aracılığıyla geçmişini hatırlamaya çalışır.
Boğaz köprüsünden atlayıp da hayatta kaldığı için şanslı mıdır? Yoksa hafızasını kaybettiği için şanssız mı? Belki de hayatta kaldığı için şanssız, belleğini yitirdiği için şanslıdır. Sayfa 29'da belirttiği gibi " Herkes elinden geldiğince geçmişsiz yaşamaya çalışıyor zaten, dünleri yok sadece bugüne ait gibi yaşıyorlar." Yoksa tam tersi mi doğru? Antika kitapların pahalı olduğu gibi bugünümüz dünden daha mı değersiz?
Yazar geçmişini ararken bu ikileme çok düşer. Acaba geçmişini öğrenirse veya hafızası eski haline gelirse bu dünyadan kopup yine intihar etmek isteyecek midir? Tekrar suya atlayarak anne rahmine dönme, yüksekten atlayarak yaratma arzusuna yenik düşecek midir?
Yoksa bir saat gibi mı davranmalı, anın keyfini çıkarıp geçmişi ve geleceği düşünmemeyi öğrenmeli midir? Geçmişi unutan insan geçmişin günahlarından sorumlu mudur?
Modern çağda geçmiş gelecek ve bellek bunalımlarina değinen yazarın diğer kitaplarına görece daha az başarılı bulduğum kitabı oldu.
Herkese keyifli okumalar..
