elveda'nın ötesine geçemediğimiz rüyanın uyanış sancıları belleği parçalıyor. zarar gören uzamlar kısılıp kalan bir anda acı çığlıklara dönüşüyor. acı çekiyor anın içindeki hatıran. kandıramıyorum artık gözkapaklarımın titremesini. süzülen yaşları boşluğa savuramıyorum. ağırlık zihnimizde diyordun, zihnimden kurtulmayı hedef tahtası haline getiren sesini yok etmek için iğne ucu sövgüler saplıyorum düşten kalan yüzüne. yüzüne sevgilim, kıymık gibi batan her düşünceyi zamanın iyileştirici ipiyle dikmeye kalkıyor kalbimin iyilik terzisi. unut beni. unut. hatırlamak söküyor evrenin bize açtığı yaralardaki dikişleri.
·
64 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.