"Yakından her şey daha çirkin" dedi.
"Sen değilsin" dedim, doğru düzgün düşünemeden.
Alnı hala cama dayalıyken bana döndü ve gülümsedi. "Sana bir tavsiye: kendine güvendiğin zaman sevimlisin. Güvenmediğinde ise daha az sevimlisin." Ben bir şey söylemeye fırsat bulamadan manzaraya geri döndü ve konuşmaya başladı: "Burada güzel olmayan şey işte şu: Buradan pası, çatlak boyaları filan göremiyorsun ama bu yerin gerçekte ne olduğunu anlıyorsun. Hepsinin nasıl da sahte olduğunu görüyorsun. Plastikten yapılmış kadar bile sağlam değil. Kağıttan bir kent. Yani şuna bir bak, Q, bütün şu çıkmaz sokaklara, aynı yere dönen caddelere, parçalanması için inşa edilmiş bütün şu evlere bak. Kağıttan evlerinde yaşayan bütün şu kağıttan insanlar, kendilerini ısıtmak için geleceği yakıyorlar. Bütün kağıttan çocuklar bir serserinin kağıttan büfeden onlar için aldığı birayı içiyor. Herkes bir şeylere sahip olma çılgınlığıyla kendini kaybetmiş. Bütün bu şeyler kağıt inceliğinde ve kağıt kırılganlığında. Ve bütün insanlar da. On sekiz yıldır burada yaşıyorum ve hayatımda bir kez olsun gerçekten önemli bir şeyle ilgilenen tek insanla karşılaşmadım.
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.