l Oğuz Atay’ın o çok sevdiğim büyülü dünyasında kaybolduğum yeni bir eserin yorumuyla geldim. Yazarın tek tiyatro eseri olan ve vefatından sonra sahnelenen: Oyunlarla Yaşayanlar.
l Atay’ın bu eserinde bir tutunamayan bizi karşılıyor aslında… Coşkun, vaktinden önce tarih öğretmenliğinden emekli olmuş ve kendini tamamen oyun yazmaya adamış biridir. Hem de öyle bir adamak ki ailesinin zor durumda oluşunu, parasızlıklarını ve türlü sıkıntılarını dahi görmez. Sadece hedefine odaklı bir halde tiyatro oyunları yazar. Fakat bu oyun yazarının büyük bir sıkıntısı vardır, yazdığı oyunları bir türlü tamamlayamaz.
l Coşkun’un eşi Cemile ise evi geçindirmek için canını dişine takarak terzilik yapar ve eşinin oyun yazma sevdasına anlam veremediği gibi onun bu işten vazgeçmesi gerektiğini de her fırsatta dile getirir. Evde Coşkun ve Cemile’den başka Cemile’nin hasta annesi Saadet nine ve 16 yaşındaki oğulları Ümit de vardır. Zamanla bu kadroya farklı isimler de dahil olacak ve yaşananlar hem seyircilerin hem de okurun gözü önünde gerçekleşecektir. Oğuz Atay sıkışmışlık, yalnızlık ve hayat konusunda iyi irdelemeler yapıyor. Kitabın öğrettiği bir şey varsa da hiçbir uğraşı hayat memat meselesi gibi görmemek gerektiği.
l Oyunlarla Yaşayanlar, karakterlerin zaman zaman kendi benliklerini bir kenara bırakıp oyunlardaki kişilere bürünmeleriyle tam da isminin hakkını veren, satırlar arasından Tutunamayanlar’a da selam gönderen, Tehlikeli Oyunlar’a gönderme yapan bir eser…
l Herkes bu dünyada kendine verilen rolü oynuyor. Her ne kadar tiyatro eseri olsa da akıcı anlatımıyla okuyucuyu sıkmıyor, bir roman gibi akıp gidiyor. Oğuz Atay'ın eserlerinden üst seviyede yararlanmak için kültürel bir alt yapıya sahip olmak gerekiyor. Çünkü bir cümle sizi başka alemlere götürebiliyor. Post modern romanın da en önemli temsilcisi olan Atay, günümüz insanının mutlaka keşfetmesi gereken bir sanatçı. Herkese bol kitaplı günler ve iyi okumalar.
Alıntılar:
- Hayatta yeteri kadar acı var, insanlar bunu görmek için tiyatroya gitmezler artık. (S.24)
- Hayır, sizi sevmemeliyim. Çünkü her zaman olduğu gibi hayal kırıklığı bekliyor beni. (S.42)
- Ne-var-ne-yok-iyilik-sağlık oynuyorum her gün. (S.53)
- Artık hayatımın yarısını yaşıyorum, yarısını oynuyorum. (S.72)
- Hayatın toplu iğne kadar değeri yok gözümde. (S.96)
- Büyük kalpler nedense çok zayıf oluyor. (S.107)
- Bende büyük meseleler yüzünden harcamış olmak isterdim hayatımı. Küçük dertler yüzünden yıpranıp gitmek istemezdim. (S.107)
- Söyleyin bana: Hangisi daha güç: Ağlatmak mı, güldürmek mi? (S.108)
Oğuz Atay hayranı olarak 
Az 
Hakan Günday da okumalısınız...😊
