Şimdi...
Öncelikle "İyi ki varsın Hüseyin Rahmi!", demek istiyorum. Bu kitap beni reading slumptan çıkardı, bu ay okuyabildiğim tek kitap oldu!
Gelelim asıl meseleye... Kitap gizemi daima canlı tutuyor, buraya kadar sıkıntı yok. Sıkıntı gizemin çözümünde! Daha ziyade çözülme zamanında! Bir müddet daha evvel, baba-kızın planı neticesinde çözülmeliydi bence sır. Yani sonda öyle bir yerde bitti ki, ben üzüldüm, oturup ağlayacak hale geldim.
Yer yer de kızdım. Hele o oğlan çocuğuna! İyi mi oldu böyle! Öf!
Aralara serpilmiş İstanbul manzaraları ile dönem hakkında aktarılanlar hoştu.
Sonu canımı sıkmayaydı on puan verirdim herhalde.
Okuyacaklar keyifli okumalar efendim...