Hani diyorum ki bazen; bazı şeyler de en umutsuz anımızda gelse başımıza.
Ne bileyim işte; kör kütük âşık falan olsak biraz. Şu yüreğimizin pası gitse, içimiz erise, ayaklarımız yerden kesilse hani fena mı olur? Demli çayı keyiften, şarkıları sevinçten, şu hayatı da bizde biraz olsun ucundan kenarından değil de, ortasından yudumlasak hani. Gel gör ki değmiyor işte hayallerimizin kalbine gerçeklerimiz. Haketmeyenler hayatlarını en konforlu şekilde yaşarken, hayatın ağırlığı ve insanların sağırlığı karşısında eziliyor, mutluluk denilen o duyguyu hak edenlerimiz. Bakınca şöyle bir çevreye bazen kendinde olan ve olmayan o kadar çok şeyi sorguluyorsun ki, insan ister istemez kendine şu soruyu sormadan edemiyor; “Şu hayattan benim payıma düşen bu mu yani?” diye. Yanlış anlaşılmasın, bu bir isyan değil kesinlikle, bu sadece yaşanılan hayatın bir muhasebesi. İnsanın hayata kendi bakış açısından, kendi acısından bakıp, doğruları-yanlışlarıyla, sevapları-günahlarıyla ve yaşamayı hakedip yaşayamadıklarıyla yüzleşmesidir. Halini anlatacak ve anlayacak kimse bulamadığı için, çekilip kendi kabuğunun içine kendiyle dertleşmesidir.
*
*
______U. Gökbulut_____
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.