Bazı kişiler aslolanın yaşam olduğunu söylüyorlar, ama ben okumayı yeğlerim: o zamanlar bu cümleyi suçlu suçlu savunurduk, suçlu diyorum çünkü sanat tutkumuzun yaşamlarımızın boşluğunun sonucu olmasından korkuyorduk. Bu iki kavram birbirlerini nasıl etkiliyorlardı? Denge noktası neredeydi? Onlar birbirlerinden sandığımız kadar ayırt edilebilir şeyler miydi?? Bir yaşam bir sanat yapıtı; ya da bir sanat yapıtı daha yüce bir yaşam biçimi olabilir miydi? Sanat yalnızca, dindar olmayan insanlar tarafından üzerine düzmece bir maneviliğin yamandı Şık bir eğlence miydi? Yaşam sona eriyordu; ama sanat da sona ermiyor muydu?
Sayfa 161Kitabı okudu
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.