Bir roman yazmak sadece öylesine bir hikaye yazmak değildir. En önemli unsur olayın kurgusunu oturtmaktır. Nermin Yıldırım bu kurguyu muhteşem şekilde örmüş. Elinizden asla düşürmeyeceğiniz yalın ama bir o kadar da karmaşık duygular barındıran ve finalinde adı gibi unutamayacağınız bir kitap. Kitapta antipatik diyebileceğimiz ve olayın ana karakteri olan Süreyya’nın annesiyle ilk kez 43 yaşında bir telefon görüşmesi ile başlayan hikayesine tanıklık ediyoruz. O telefonla tam 43 senenin muhakemesini yapana Süreyya hayatının aslında tam olarak hangi evresinde olduğunu kavramaya çalışıyor. Kitapta benim yıllarca düşündüğüm ve asla cevabını bulamadığım bir soruya yer veriliyor aslında. Soru ise şudur; İnsan gördüğü kadar mıdır? Süreyya annesi tarafından terk edilmiş ve sonrasında kendisi de kızı Ada’yı terk etmiş… Ve bunu yaparken de başlarda hiç vicdan azabı çekmemiş hatta ben bunu sırtlanmak zorunda değilim diye düşünmüş. Kimsenin kendisini düşünmesini, acımasını istememiş ve hatta şu cümlelerle acınmanın ne demek olduğunu bir kez daha tanımlamıştır; “ Acımak, başkalarının çektiği azaba bakıp, onların yasını tutarmış gibi yaparak kendi mutluluğuna şükretmektir çünkü.”

Unutma Beni ApartmanıNermin Yıldırım · Hep Kitap · 20173,586 okunma

·

114 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

LoşKadın