Reşat Nuri Güntekin ‘den okuduğum ikinci kitap oldu. Türk Edebiyatı’na daha çok vakit ayırmayı düşündüğüm bu dönemde kararımı hızlandıracağım gibi görünüyor bu kitap sayesinde. Eserimiz bir taşra kasabasında görev yapan idealist bir öğretmeni tanıtmakla başlıyor: Çocukluğunda travmalarla büyümüş, baba sevgisi görmemiş, küçük yaşta ailesinden ayrı düşüp hayata tutunabilmek için kendi ayaklarının üzerinde durmak zorunda kalmış Zehra Öğretmen… Hayatın bütün zorluklarına karşın kendini geliştiren, güçlü, aşırı disiplinli, başarılı olmayı ve bu uğurda çok çalışmayı her şeyin üstünde tutan ve öğrencilerinden de bunu bekleyen bir karakterdir kendisi. Tek eksiği acıma duygusu diyebiliriz. Öyle ki maddi imkansızlıklar yüzünden okula terlikle gelmek zorunda kalan çocuklara bile acımayıp derse almıyor kılık kıyafet kurallarından dolayı, isterlerse bir şekilde temin edebilirler, etmiyorlarsa okula değer vermiyorlardır diye düşünüyor. O derece katı disiplinli ve acımasız! Fakat aynı derecede özverili, çalışkan ve öğrencileri için her türlü fedakarlığı yapan bir eğitimci.. Bu kadar zıt özellikleri aynı karakterde görmek bana biraz ilginç geldi açıkçası. Bu derece mükemmel tasvir edilen bir karakter nasıl empati kuramıyor da çocukları kendi ellerinde olmayan sebeplerden dolayı derse almıyor diye bi düşündüm. Kitabın ilerleyen kısımlarında Zehra’nın çocukluğunu, yaşadıklarını öğrendikçe travmalarının sebep olabileceğini düşünsem de yine de ikna olamadım bu kadar empati yoksunluğunun acımasızlık olarak nitelendirilmesine.. Zehra babasıyla görüşmeyen ve ondan nefret eden birisidir. Günün birinde babasının ölüm döşeğinde olduğu haberini alınca çevresindekilerin ısrarlarıyla ziyaret etmeye karar verir ancak yanına vardığında babası ölmüştür. Babasından geriye bir hatıra defteri kalmıştır ve bunu okuduktan sonra Zehra’nın hayatı değişir… Çünkü babası hiç de onun tanıdığı gibi birisi değildir, hayatında hep zorluklar çekmiş, ihanete uğramış, aşağılanmış, hor görülmüş ve bütün bunlara çocukları ve ailesi için katlanmış bir babadır aslında. Babasını çok yanlış tanımıştır fakat artık bir şeyleri düzeltmek için çok geçtir çünkü babası hayatta değildir… Ve artık Zehra Öğretmen insanlara acıyabilen, daha merhametli olabilen bir insana dönüşür. Kitap kısa bir kitap ama içeriğinde çok fazla psikolojik çözümleme ve dönemin toplumsal yansıması var. Kitabın başlarında Maarif Müdürü, Mebus ve Zehra öğretmen arasında geçen sohbette öğrenciler üzerinden yapılan psikolojik tespitler inanılmaz keyifliydi. Hele 12 yaşında hırsızlara yardım eden bir çocuğun ruh haline maarif müdürü öyle güzel bir bakış açısıyla yaklaşıyor ki mest oldum okurken. Zehra’nın babası Mürşid Bey’in memuriyet hayatında yaşadıkları; toplumun dürüst, çalışkan, onurlu insanları nasıl ezdiği ve kötü olmaya zorlandığı ile ilgili kısımlar da oldukça ilgi çekiciydi. Kitapta en çok zorlandığım nokta eski Türkçe kelimeler oldu fakat dipnot olarak tercümesi bulunduğundan dolayı bir süre sonra ona da alıştım. Kitabı bitirdiğinizde yutkunamıyorsunuz ve dakikalarca duvarla bakışıyorsunuz. Acaba ben de birilerine önyargı ile yaklaşıyor olabilir miyim diye sorgulatan türden bir eser. Herkesin mutlaka okuması gereken bir kitap diye düşünüyorum ve bundan sonra tavsiye listemde bulunacak kesinlikle.. Herkese keyifli okumalar, kitap ile kalın!

AcımakReşat Nuri Güntekin · İnkılâp Kitabevi · 202139,4bin okunma

··

1.181 görüntüleme

Muhammed Ali Özdoğan

@aliozdqnn ·

25 Nisan 22:03

Yorumunuz çok güzel olmuş , kaleminize sağlık, Mürşit Bey den bu kadar nefret ederken bir anda ters köşe olmayı beklemiyodum, kitap çok şaşırttı sorgulattı beni son sayfalar şoklar içerisinde bitirdim. Kitabı okumadan öncekiyle sonraki ben aynı değilim artık. Ercal Kesalın bir sözünü de ekleyeyim: "Hiç kimse bir filmi izledikten sonra bir kitabı okuduktan sonra aynı kalamaz."