"Eşya bir çizgi yığınıdır ve her çizgi bir hudut.
Düşünüyordu; ne için, bir anda ruh, duvarları, tavanları, kubbeleri aşarak, boşluğa yayılmak ve nesimi havadan daha hafif, dumandan daha kıvrak, buğudan daha şeffaf, büyük mesafelere dolmak istiyor? Ne için, uzak ufuklara, engin denizlere, yüksek dağlara bakmak bir zevktir? Ne için odadan bahçeye çıkılınca ve yerden havaya bakılınca, keyf? Ne için büyük bir çayırda oh çekilir? Kürre-i arzın hendesesi insanı sıkıyor, ruh çizgiden eziyet çekiyor, ruhun çizgisi yoktur. İnsanın en büyük ızdırabı üç buuttur. Ruh bu üç buuttan kurtulmaya çalışır, Halbuki onlarla mahduttur ve mahpus. Kurtulmaya çalışır, muvaffak olamaz. Eziyet çeker.
Ruh, bu üç buuttan azade şeye perestiş eder; mefkurenin buutları yoktur, maşuka buutsuzdur; ve buutları keşfedildiği vakit mefkurelikten, maşukalıktan çıkar.
Buutları keşfeden akıldır, akıl ki, ruhun eşya üzerinde müfettişidir; hep ve her yerde bu üç buutu arar, bulur, ölçer. Akla muhtacız. Onsuz birçok şeyleri buutsuz sanacak ve aldanacak, başımız duvara, tavana, kubbeye çarpacaktır.
İnsan düşünüyor, hisse uyarak aldanmak, buutsuzluğun tadını tatmak, sonra, bir anda başını buutlara çarparak parçalanmak mı, akla uyarak buutların esaretini duymak mı daha iyidir? Bilmiyor ve şaşırıyor."
Sayfa 183Kitabı okudu
·
43 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.