“Aslında insanların problemleri hep aynı. Yani kendi derdini uzun uzun yazıp herhangi bir posta kutusuna bıraksan, okuyan kişinin biraz aklı ve niyeti varsa, yazdıklarının herhangi bir yerinden herhangi bir parça kesip kendine yamayabilir. Yama, genellikle de sırıtmaz. Hatta zaman içinde yavaş yavaş eriyerek, yanındaki parçayla birleşir. Biraz daha zaman geçtiğinde, eski unutulur. Dışarıdan bakan herkes gibi, yama da kendisini bütünden ayıramaz olur.
O zaman nasıl oluyor da, bir başkasınınkiyle mutlaka kesişecek duygular yaşarken, bu kadar az anlıyoruz? Nasıl oluyor da, bu kadar yalnız kalıyor, uzun sessizlikler yaşıyoruz? Söyleyeceklerimizi birçok kez düşünüp, sonra bambaşka konuşuyoruz? Ve, öyle ya da böyle, yalnızlıktan hoşnutken bile sonunda mutlaka dostluk, aşk arıyoruz?..”
·
41 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.