Kıt ve katı kesildim; hücrelerim nefret ve kirli öfkeyle dolu... bizler ki, nefret girdabını boynuna dolamış, insanlıktan soyunmuş... birer avaresiyiz yeryüzünün. Ve sen ki, gırtlağımıza dayanan kararmış buhranlar içerisinden; ruhlarımıza huzuru kaçırtarak sis bulutunu dağıtıyorsun... tedirgin oluyoruz, karanlıkta birer korkak!.. ellerimiz, kollarımız bilinmezlik dolu; göğsümüzde bir çocukluk esintisi, sözlerimiz hâlâ hüzün ve kimsesizlik dolu! Yanıyoruz! el etek çektik dünyadan... ey zulüm, nasıl da buluyorsun bizleri, nasıl kıracaksın bizleri, nasıl yerle bir olacağız; korkuyoruz ve titriyoruz anla!
·
44 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.