Eszter Bey'in kesinleşen kanısına göre, dünya "sadece acı manevralardan oluşan umarsız bir güç" olduğundan, birbiriyle uyumsuz meseleleri de uzlaşmaz bir halde bulunuyor, gürültü, patırtı ve gevezeliğin kakofonisinde, mücadelenin yanlış zamanda çalan çanlarıyla uyanıyorduk. Ancak kendisinin "dünyevi varlıktaki insan yoldaşları", yani ısıtması imkânsız cereyanlı barakaya düşmüş olanların aksine, varsayılan uzak bir hoşluktan zoraki mahrum bırakılmasını bir türlü kabullenemeyerek, beklentinin hiç sönmeyen aleviyle kavrulup, ne olduğunu bilmeden bir şeyler bekliyor, her şey aksini söylese de bir şeyler umuyor, aynı zamanda da bir şeyler beklemesinin ya da ummasının nafile olduğuna günbegün daha da emin oluyordu. İnanç, diye düşündü Eszter Bey, aslında kendi aptallığını irdelerken, aslında bir şeye inanmak değil, bunların böyle olmadığına inanmaktı ve müzik de, daha iyi olan benliğimizi ya da daha iyi bir dünyayı tanımanın aracı değil, kurtarılması mümkün olmayan benliğimizi ve acınası bir dünyayı gizlemenin ve hatta ortadan yok etmenin çılgınca bir yöntemiydi: İyileştirmeyen bir tedavi, uyuşturucu bir uyku ilacıydı.
Sayfa 141 - Can YayınlarıKitabı okudu
·
132 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.